De afgelopen tijd is het thema “Loslaten” volop in de belangstelling geweest. Zo was er de landelijke Loslaatdag georganiseerd door Professional Organizers, er waren de nodige nieuwe boeken met als thema loslaten, maar ook in de publiciteit konden we er regelmatig over horen. “Hoe leer ik loslaten!” was het centrale thema. En dan niet alleen op het gebied van spullen, maar ook op het gebied van gedachten, problemen en gevoelens. Informatie te over zou je denken, maar waarom blijft het dan toch zo moeilijk? Meer over loslaten als levensmotto lees je in deze blog!
Nou ben ik zelf de vorige week op vakantie geweest op het Griekse eiland Kos, dicht bij de Turkse kust. Een klein eiland met vriendelijke mensen, die nog in redelijke armoede leven. Het leven daar is niet te vergelijken met hier. Als ik ‘s ochtend op de kade liep zag ik de vissers terugkeren van hun visvangst. “S nachts waren ze rond een uur of drie vertrokken en in de vroege ochtend kwamen ze terug van hun vangst. De vaak zeer kleine bootjes, soms niet groter dan een ruime roeiboot, waar in het midden een piepklein hutje prijkte, liepen rond een uur of zeven de haven van Kos weer binnen. De mannen stalden hun waar uit op de kade en binnen de komende uren was hun kleine vangst verkocht. Daarna gingen ze aan de slag met reparaties op het bootje of het boeten van de netten.
Wat mij direct opviel bij deze vissers was de enorme rust. Niemand haastte zich. Alles ging in een kalm tempo en er werd op de kade op een simpel tafeltje de vis verkocht. Geen druk heen en weer lopen, geen geschreeuw tegen de klanten, niets van dit alles. De desbetreffende visser zat op een gammel stoeltje naast zijn koopwaar te wachten totdat er wat verkocht zou worden.
Ik heb er iedere dag weer met verbazing maar ook met jaloezie naar gekeken. Hoe konden deze mensen zo rustig blijven? Zich geen zorgen maken over de dag van morgen? Niet bezig zijn met sparen of plannen maken voor de toekomst? Of ze het inderdaad niet deden kan ik natuurlijk niet weten.
Maar wat ik wel weet is dat ze hun leven leidden in een staat van rust en acceptatie. Loslaten was voor hun geen nieuw woord. Zij hadden het hun hele leven al onder de knie. Leven bij de dag en vooral mét die dag was hun levensmotto. Wellicht niet altijd vrijwillig maar ook gedwongen door de omstandigheden, maar toch. Zij hadden zich er bij neergelegd en het tot hun levenswijze gemaakt.
Voor hun was loslaten een levensmotto geworden.
Lilian Baetens
Professional Organizer
Praktisch Organiseren, bureau voor professional Organizing